Budynki zeroenergetyczne

Wynika to z nowelizacji Dyrektywy UE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków z 9 czerwca 2010 roku. Co więcej, zgodnie z komunikatem prasowym Komisji Europejskiej z dnia 31 lipca tego roku, nowa strategia ożywienia sektora budownictwa w UE opiera się w głównej mierze o promowanie energooszczędnych obiektów. Nowe przepisy stanowią, że od końca 2018 roku wszystkie budynki należące do władz publicznych będą charakteryzować się niemal zerowym zużyciu energii, a od 31 grudnia 2020 to samo dotyczyć będzie wszystkich nowo powstających budynków. W chwili obecnej nie ma jednej, obowiązującej powszechnie definicji budynku prawie zeroenergetycznego. Każde z państw członkowskich ma stworzyć własną charakterystykę takiego obiektu, opartą o lokalne uwarunkowania. I na ten moment trzeba się dobrze przygotować.

Chodzi więc o dążenie do jak najniższego zużycia energii i jak największej niezależności energetycznej budynków – ideałem byłby budynek całkowicie autonomiczny, a więc zdolny samodzielnie produkować co najmniej tyle samo energii ile zużywa. Taki budynek można by było całkowicie odciąć od zewnętrznej sieci energetycznej lub – w wersji bezpieczniejszej – sprzedawać ewentualne nadwyżki energii dostawcom. Również w Polsce trwają prace nad definicją takiego budynku. Ich głównym kierunkiem jest dziś stworzenie budynku opartego o tzw. regułę kosztu optymalnego. Reguła ta łączy zastosowanie energooszczędnych technologii, ale w ekonomicznie uzasadniony sposób. Oznacza ona projektowanie i wykonanie budynku z takich rozwiązań, które po uwzględnieniu ich dodatkowych kosztów na inwestycję i tak przyniosą oszczędności w okresie eksploatacji w porównaniu do obiektu, w którym tych energooszczędnych rozwiązań nie zastosowano. Budownictwo efektywne energetycznie jest najbardziej popularne w Niemczech i Austrii, gdzie znajduje się większość zrealizowanych projektów pasywnych lub prawie zeroenergetycznych. W Polsce – Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej przewiduje dotacje na częściowe spłaty kapitału kredytów bankowych przeznaczonych na zakup i montaż kolektorów słonecznych.