Ocieplanie ścian budynku z cegły

W tym roku bardzo wiele budynków jest ocieplanych. Decyzja o przeprowadzeniu termomodernizacji nie jest podejmowana pod wpływem mody na ekologię, tylko prostej kalkulacji. Ocieplenie budynku pozwala znacznie obniżyć koszty ogrzewania – nawet o 30%. W dobie drożejącej energii cieplnej to się po prostu opłaca.

Fot. TYNKI

Do mocowania izolacji termicznej z wełny i styropianu do podłoża zastosowano łączniki z trzpieniem plastikowym wbijanym. Są to łączniki rozprężne z nacięciami bocznymi i otworem wewnętrznym, w który wciska się trzpień rozporowy młotkiem. Ważne jest dobranie właściwej długości. Co najmniej 6 cm powinno być zakotwione w istniejącej ścianie. Ilość kołków mocujących płyty styropianowe wyniosła 3 na płytę czyli 6 na m².

Pod masę tynkarską położono farbę gruntującą przeznaczoną pod tynki cienkowarstwowe – Ceresit CT 16.

Do wykonania wypraw tynkarskich przy ociepleniu ścian zewnętrznych budynku zastosowano cienkopowłokową masę tynkarską Ceresit CT 137 – tynk mineralny typu baranek o uziarnieniu 1,5 mm barwiony w masie.

Do wykonania powłok malarskich na tynku mineralnym użyto farby silikonowej Ceresit CT 48 w kolorach z palety Ceresit Texas TX1 i Colorado CO2.

Dla wzmocnienia systemu ociepleń zastosowano materiały pomocnicze – listwę kapinos i narożniki aluminiowe z siatką zbrojącą.

W ramach robót przygotowawczych i organizacji robót należało sprawdzić, czy wszystkie materiały odpowiadają wymaganiom i posiadają aktualne atesty. Należało również wykonać odpowiednie zabezpieczenia zapewniające bezpieczeństwo mieszkańców i innych osób przebywających pod budynkiem. Wiązało się to z odpowiednim zadaszeniem, wygrodzeniem stref bezpieczeństwa, użyciem siatek zabezpieczających i zamontowaniem uziemienia. Po ustawieniu rusztowań, a przed rozpoczęciem zasadniczych robót należało zdemontować obróbki blacharskie, które musiały być wymienione ze względu na zwiększoną grubość ściany po ociepleniu.

Przed rozpoczęciem przyklejania płyt styropianowych odpowiednio przygotowano podłoże. W tym celu sprawdzono dokładnie całą powierzchnię ścian, a ubytki wypełniono zaprawą klejącą. Wierzchnią warstwę luźno związaną z podłożem usunięto za pomocą szczotek drucianych w celu oderwania ziaren kruszywa nie związanych trwale z podłożem. Całą powierzchnię ścian zmyto dokładnie czystą wodą za pomocą aparatów do zmywania silnie rozproszonym strumieniem wody pod wysokim ciśnieniem. Następnie wykonano próbne przyklejenie próbek izolacji w celu sprawdzenia przyczepności masy klejącej do podłoża ścian.

Przed rozpoczęciem przyklejania płyt izolacyjnych należało dokładnie zabezpieczyć folią budowlaną wszelkie narażone na zabrudzenia elementy – okna, drzwi, balustrady i powierzchnie balkonów.

Do przyklejania płyt do podłoża zastosowano zaprawę klejącą Ceresit CT 83. Przed przyklejeniem odpowiednio wytrasowano ściany, rozpoczynając od dołu budynku. Musiały być spełnione odpowiednie warunki atmosferyczne – temperatura nie niższa niż 5°C w ciągu całej doby. Masę klejącą nakładano na płycie izolacyjnej na obrzeżach w odległości 3 cm od krawędzi pasmami o szerokości 3–4 cm i grubości 1 cm. Na środkowej części płyty nakładano 10–12 placków (płyta 500 × 1000 mm), aby placki pokrywały 40% powierzchni płyty. Po nałożeniu masy, płyta była przykładana do ściany w przewidzianym miejscu, dosunięta do płyt już istniejących i dociśnięta poprzez uderzanie drewnianą packą, aż do uzyskania równej płaszczyzny z sąsiednimi płytami. Wyciśniętą masę spoza płyty usuwano. Niedopuszczalne jest dociskanie przyklejonych płyt po raz drugi. Nie wolno również uderzać ani poruszać. Płyty przyklejano na mijankę w układzie poziomym układając na styk, ze szczelinami nie większymi niż 2 mm. Po związaniu zaprawy po około 2 dniach płyty styropianowe należało przeszlifować packami wyłożonymi papierem ściernym.

Ocieplanie cokołu
Fot. TYNKI

Mocowanie płyt izolacyjnych łącznikami tworzywowymi wykonywano po upływie co najmniej 24 h po przyklejeniu izolacji – zgodnie z zasadami w odpowiednich świadectwach MB, dopuszczających łączniki do stosowania w metodzie „lekkiej”.

Wykonanie warstwy zbrojonej można było rozpocząć po 3 dniach od przyklejenia styropianu i przy odpowiednich warunkach: temperatura w granicach 5–25°C i bezdeszczowa pogoda.

Na powierzchnię płyt izolacji nałożono pionowymi pasami klej szpachlowy o grubości 3 mm. W świeży klej szpachlowy wtopiono siatkę z włókna szklanego w taki sposób, aby nie była ona widoczna. Pasy siatki musiały zachodzić na siebie przynajmniej 10 cm. Po całkowitym związaniu kleju (około 3 dni) należało wyrównać powierzchnię papierem ściernym.

Na ocieplonych częściach cokołu i parteru budynku należało wykonać warstwę z masy klejącej z dwiema warstwami z włókna szklanego. Krawędzie naroży wypukłych pionowych budynku, poziomych nad cokołem, ościeży, drzwi balkonowych oraz krawędzie ościeży drzwi na parterze należało wzmocnić perforowanymi kątownikami 25 × 25 mm z blachy aluminiowej. Kątowniki wklejono przed przyklejeniem tkaniny szklanej.

Dobrze związane i suche podłoże pokryto płynem gruntującym. Wykonuje się to przynajmniej 3 godziny przed rozpoczęciem prac tynkarskich.

Ocieplanie ościeży drzwi
Fot. TYNKI

Powłokę malarską z farby silikonowej można było nanieść po upływie 7 dni od nałożenia tynku mineralnego. Farbę nakładano równomierną warstwą grubość warstw regulując naciskiem wałka na podłoże. Pomiędzy nakładaniem kolejnych warstw trzeba było zachować co najmniej 12–24 godzin przerwy.

Do ocieplania ościeży okiennych i drzwiowych użyto płyt izolacyjnych grubości 2 cm. Ćwierćwałki osłaniające styki ościeżnic z ościeżami usunięto i całą powierzchnię ościeży oczyszczono. Następnie naklejono na ościeżach górnych i pionowych płyty styropianowe. Na styku ocieplenia z ościeżnicą nałożono kit elastyczny. Dolne ościeża w ścianach warstwowych pozostawiono bez ocieplenia, przyklejono na nich tylko tkaninę zbrojącą wywiniętą ze ścian.

Przy cokole warstwę ocieplającą z płyt styropianowych grubości 14 i 13 cm zakończono 20 cm poniżej dolnej płaszczyzny stropu nad piwnicą. Na dolnej krawędzi zakończenia ocieplenia ścian zamocowano profil kapinosowy. Pozostałą powierzchnię cokołu ocieplono styropianem grubości 5 cm. Przyklejono tkaninę szklaną i pokryto ją wyprawą tynkarską. Cokół wykończono tynkiem mozaikowym.

Termomodernizacja budynku przywróciła jego dawną świetność sprzed ponad pół wieku.

Dolny Mokotów, dzięki remontowanym elewacjom starych budynków pięknieje. Dzieje się tak również dzięki nowemu budownictwu, którym zabudowywana jest każda wolna przestrzeń, burzone są stare obiekty, a na ich miejscu powstają piękne, nowoczesne bloki. Dolny Mokotów zaczyna zmieniać swoje zaniedbane oblicze i pięknieje z każdym dniem, zyskując na prestiżowym położeniu przy Łazienkach Królewskich.

Opracowano na podstawie materiałów firmy D&D