Jedenaście kondygnacji do ocieplenia

Widok ogólny budynku w trakcie termomodernizacji
Fot. TYNKI

Jedną z takich Wspólnot jest Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. Śniardwy 4 w Warszawie, która zamówiła projekt budowlany w firmie Grupa Proeks i zleciła wykonanie prac na budynku firmie Grupa Dociepleniowa Górnich&Kuśmierski z Przybyszewa.

Każde ocieplanie budynku powinno być poprzedzone audytem energetycznym i dopiero na jego podstawie powinien być opracowany projekt budowlany. Tak też zrobiono dla budynku przy ul. Śniardwy.

Jedenastokondygnacyjny budynek został wykonany w 1969 roku w technologii uprzemysłowionej (prawdopodobnie rama H). Jest to obiekt całkowicie podpiwniczony z powtarzalnym układem kondygnacji naziemnych zbudowany wzdłuż osi NS na planie prostokąta. Budynek składa się z jednej klatki schodowej z wejściem od strony zachodniej. Powierzchnia użytkowa wszystkich 132 mieszkań wynosi 5330 m2. Mieszkania nie są wyposażone w balkony. W nieogrzewanych piwnicach znajdują się boksy lokatorskie, pomieszczenia techniczne i administracyjne, w tym węzeł cieplny oraz 3 stanowiska garażowe dla motocykli.

Ściany zewnętrzne grubości około 40 cm i wewnętrzne konstrukcyjne grubości około 25 cm z prefabrykatów żelbetowych wylewanych, ściany działowe z cegły silikatowej w piwnicach i prawdopodobnie dziurawki w nadziemiu.

Stropy typu DZ, stropodach niewentylowany ocieplony kilka lat temu około 15 cm warstwą wełny mineralnej. Dach płaski kryty papą termozgrzewalną. Stropy między kondygnacjami wyciszone prawdopodobnie przy użyciu płyt pilśniowych. Podłogi wykończone lastriko, terakotą, PCV lub klepką drewnianą w zależności od przeznaczenia pomieszczenia.

Klatka schodowa – jednobiegowa, wykonana z elementów żelbetowych, prefabrykowanych. Biegi i spoczniki płytowe żelbetowe. Dodatkowo komunikację pionową zapewniają 2 dźwigi osobowe z maszynowniami na zwyżce nad ostatnią kondygnacją.

Stolarka okienna w około 80% mieszkań, w piwnicach i na korytarzach klatki schodowej jest wymieniona na plastikową lub drewnianą o niskim współczynniku przenikania ciepła. Stolarka w pozostałych mieszkaniach nie została dotychczas wymieniona. Drzwi wejściowe do budynku wymieniono na aluminiowe.

Zakres prac, które należało wykonać przy budynku został określony na podstawie audytu energetycznego z listopada 2009 roku. Obejmował on ocieplenie ścian zewnętrznych budynku styropianem o grubości 14 cm EPS 70-040 oraz ocieplenie ościeży okiennych styropianem o grubości 2–3 cm EPS 70-040. Ponadto ocieplono również filarki międzyokienne w celu zlicowania ze ścianą styropianem o grubości 5–6 cm EPS 70-040 oraz ocieplono podcień przy wejściu do klatki schodowej wełną mineralną o grubości 14 cm.

Z uwagi na fakt, że w przyszłości w czasie eksploatacji może nastąpić odspajanie tynku od ścian, przewidziano dodatkowe mocowanie przy użyciu łączników mechanicznych, co zapewni wieloletnią, bezpieczną eksploatację ocieplonych ścian.

Należało wykonać również nowe parapety z powlekanej blachy o kolorze białym oraz obróbki attyk z blachy ocynkowanej.

Technologię wykonania docieplenia opracowano w oparciu o Instrukcję ITB Nr 334/2002 Bezspoinowy system ocieplania ścian zewnętrznych budynku. Zawarte są w niej uniwersalne zasady postępowania przy ocieplaniu ścian, wymagania dotyczące materiałów, technologii wykonania, zasad kontroli i odbioru prac.

Do ocieplenia ścian zastosowano materiały systemu Baumit, systemu ocieplenia metodą lekką-mokrą posiadającego odpowiednie aprobaty techniczne i certyfikaty.

Do wykonania warstwy izolacyjnej zastosowano płyty styropianowe EPS 70-040 Knauf Therm Tech Fasada 40, odpowiadające następującym wymaganiom normatywnym:

• wymiary nie większe niż 600 × 1200 mm,
• struktura styropianu zwarta, niedopuszczalne są luźno związane granulki,
• powierzchnia płyt – szorstka, po krojeniu z bloków,
• krawędzie płyt – proste z ostrym kątami,
• wytrzymałość na rozrywanie siłą prostopadłą do powierzchni – nie mniej niż 80 kPa dla każdej próbki,
• pozostałe wymagania dla płyt styropianowych zgodnie z normą PN-EN 13163:2004.

Płyty styropianowe były sezonowane przed użyciem przez okres co najmniej dwóch miesięcy od wyprodukowania.

Jako tkaninę zbrojącą do wykonania ocieplenia zastosowano tkaninę z włókna szklanego Baumit 145 A. Do przyklejenia płyt izolacyjnych do podłoża oraz do przyklejenia tkaniny szklanej zastosowano Baumit open KlebeSzpachtel Weiss.

Do mocowania izolacji termicznej z wełny i styropianu do podłoża zastosowano łączniki z trzpieniem poliamidowym długości 24 cm. Są to łączniki rozprężne z nacięciami bocznymi i otworem wewnętrznym, w który po osadzeniu łączników były wciskane trzpienie rozporowe za pomocą młotka, co powodowało zaklinowanie w ścianie. Głębokość zakotwienia kołków dla ściany z gazobetonu wynosiła minimum 90 mm. Ilość kołków mocujących płyty styropianowe wynosiła 3 na płytę czyli 6 na m2. Zastosowano łączniki firmy Koelner.

Pod masę tynkarską położono farbę gruntującą przeznaczoną pod tynki cienkowarstwowe Baumit UniwersalGrund.

Do wykonania wypraw elewacyjnych przy ocieplaniu ścian zewnętrznych budynku użyto cienko powłokowej masy tynkarskiej Tynk mineralny Baumit Edel Putz Spezial typu baranek o uziarnieniu 1,5 mm.

Do wykończenia tynkowej wyprawy elewacyjnej zastosowano farbę silikonową Baumit SilikonFarbe.

Jako materiały pomocnicze dla wzmocnienia systemu ociepleń zastosowano listwy kapinos i narożniki aluminiowe z siatką zbrojącą.

Do wykonania ocieplenia używano produktów firmy Baumit, zgodnie z kartami technicznymi poszczególnych produktów i stosowano się do zaleceń producenta.

Przed rozpoczęciem przyklejania płyt styropianowych należało odpowiednio przygotować podłoże. W tym celu sprawdzono dokładnie całą powierzchnię ścian, a ubytki wypełniono zaprawą klejącą. Wierzchnią warstwę luźno związaną z podłożem usunięto za pomocą szczotek drucianych w celu oderwania ziaren kruszywa nie związanych trwale z podłożem. Całą powierzchnię ścian zmyto dokładnie wodą za pomocą aparatów do zmywania silnie rozproszonym strumieniem wody pod wysokim ciśnieniem. Następnie wykonano próbne przyklejenie próbek izolacji w celu sprawdzenia przyczepności masy klejącej do podłoża ścian.

Przyklejanie płyt do podłoża wykonywano po uprzednim wytrasowaniu ścian, rozpoczynając od dołu ściany. Musiały być spełnione odpowiednie warunki atmosferyczne – temperatura nie niższa niż 5°C w ciągu całej doby. Masę klejącą nakładano na płycie izolacyjnej na obrzeżach w odległości 3 cm od krawędzi, pasmami o szerokości 3–4 cm i grubości 1 cm. Na środkowej części płyty nakładano 10–12 placków (płyta 500 × 1000 mm), aby placki pokrywały 40% powierzchni płyty. Po nałożeniu masy, płyta była przykładana do ściany w przewidzianym miejscu, dosunięta do płyt już istniejących i dociśnięta poprzez uderzanie drewnianą packą, aż do uzyskania równej płaszczyzny z sąsiednimi płytami.

Mocowanie płyt izolacyjnych łącznikami tworzywowymi z trzpieniami stalowymi i poliamidowymi wykonywano po upływie co najmniej 24 h po przyklejeniu izolacji – zgodnie z zasadami w odpowiednich świadectwach MB, dopuszczających łączniki do stosowania w metodzie „lekkiej”.


Przyklejanie płyt izolacyjnych
Fot. TYNKI

Wykonanie warstwy zbrojonej można było rozpocząć po 3 dniach od przyklejenia styropianu i przy odpowiednich warunkach: temperaturze w granicach 5–25°C i bezdeszczowej pogodzie. W świeży klej szpachlowy, nałożony pionowymi pasami na styropian, wtopiono siatkę z włókna szklanego w taki sposób, aby nie była widoczna.

Dobrze związane i suche podłoże pokryto płynem gruntującym. Wykonuje się to przynajmniej 3 godziny przed rozpoczęciem prac tynkarskich.

Powłokę malarską z farby silikonowej można było wykonać po upływie minimum 3 dni od nałożenia tynku mineralnego. Farbę nakładano równomierną warstwą regulując jej grubość poprzez nacisk wałka na podłoże.

Do ocieplania ościeży okiennych i drzwiowych zastosowano płyty izolacyjne grubości 2 cm. Ćwierćwałki osłaniające styki ościeżnic z ościeżami usunięto i całą powierzchnię ościeży oczyszczono. Następnie naklejono na ościeżach górnych i pionowych płyty styropianowe. Na styku ocieplenia z ościeżnicą nałożono kit elastyczny. Dolne ościeża w ścianach warstwowych pozostawiono bez ocieplenia, przyklejono na nich tylko tkaninę zbrojącą wywiniętą ze ścian. Przy ocieplaniu ścian przy drzwiach klatki schodowej styropian sfazowano, aby nie wszedł w światło drzwi.

Warstwę ocieplającą z płyt styropianowych zakończono 20 cm poniżej stropu ostatniej ogrzewanej kondygnacji. Pod tym styropianem przyklejono styropian wyrównujący i pas tkaniny szklanej. Po wykonaniu warstwy zbrojonej, wywinięto i przyklejono tkaninę szklaną podklejoną na cokole pod styropianem, a następnie przyklejono tkaninę szklaną na całej ścianie. Wykończenie cokołu wykonano z tynku żywicznego mozaikowego.


Wykończony cokół
Fot. TYNKI

Ocieplono również podcienie przy wejściu do klatki schodowej. Powierzchnia stropu podcienia została ocieplona wełną mineralną o grubości 14 cm. Po odpowiednim przygotowaniu i oczyszczeniu stropu, pokryto go ciągłą warstwą wełny mineralnej przyklejając ją do stropu za pomocą masy klejącej. Dodatkowo do mocowania izolacji termicznej do podłoża zastosowano łączniki z tworzywa.

Na powierzchni przyklejonych płyt wykonano warstwę ochronną z masy klejowej zbrojonej siatką szklaną. Ostatnią warstwą jest wyprawa elewacyjna – masa tynkarska mineralna i farba silikonowa w kolorze białym.

Kolorystykę elewacji po ociepleniu wykonano zgodnie z paletą kolorów Baumit. Wybrano Happy 3053 i Family 3113. Ościeże okien wykonano w kolorze białym.


Widok elewacji budynku po termomodernizacji
Fot. TYNKI

Dzięki ociepleniu cały budynek nabrał nowego blasku, a mieszkańcy w okresie zimowym będą zadowoleni z ciepła i oszczędności, jakie można poczynić na ogrzewaniu.

Opracowano na podstawie materiałów Grupy Proeks