Tynki renowacyjne WTA

Fot. Renova

Charakterystycznym przeznaczeniem tej grupy tynków są mury silnie zawilgocone i obciążone solami mineralnymi rozpuszczalnymi w wodzie. Charakteryzują się wysoką dyfuzyjnością i porowatą strukturą, co znacznie ogranicza występowanie zjawiska kapilarnego podciągania wody oraz wykwitów solnych. Zasada działania tynków renowacyjnych jest prosta – wilgoć z muru (woda, w której rozpuszczone są sole mineralne) jest pochłaniana przez tynk, a następnie odparowuje na jego powierzchni. Towarzyszące parowaniu wody zjawisko krystalizacji soli przebiega wewnątrz szerokich porów tynku, gdzie kryształy mogą swobodnie zwiększać swoją objętość bez szkody dla spoistości, trwałości a przede wszystkim estetyki wyprawy tynkarskiej. Walory tynków WTA sprawiają, że są one idealnym rozwiązaniem problemów z wykwitami solnymi na cokołach czy miejscach okresowo zawilgoconych (np. rejon rur spustowych).

Trwałość tynków zgodnych ze specyfikacją WTA jest teoretycznie dłuższa niż wypraw tradycyjnych, jednak tylko do czasu całkowitego wypełnienia porów przez kryształy soli. Warto zatem pamiętać, że warunkiem długiej eksploatacji tynków renowacyjnych jest równoczesne wykonanie izolacji przeciwwilgociowej.


Fot. Renova

Tynk renowacyjny spełnia swoje funkcje pod warunkiem, że jest elementem tzw. systemu tynków renowacyjnych. Poszczególne składniki systemu nie mogą na siebie niekorzystnie oddziaływać, co w praktyce oznacza, że powinny pochodzić od jednego producenta. Standardowo, układ tynków renowacyjnych składa się z obrzutki, tynku podkładowego i właściwego tynku renowacyjnego. W zależności od producenta, warstwę wierzchnią można dodatkowo przykryć np. powłoką malarską, o ile farba zapewnia wymagany stopień dyfuzyjności pary wodnej.

Funkcją obrzutki jest zapewnienie odpowiedniej przyczepności kolejnych warstw do podłoża. Obrzutka może być nałożona jako półkryjąca lub całopowierzchniowa. Najczęściej stosowana jest obrzutka półkryjąca (po nałożeniu nie pokrywa więcej niż 50% powierzchni muru).


Fot. Renova

Tynk podkładowy charakteryzuje się znaczną porowatością i jego podstawową funkcją jest magazynowanie w swojej strukturze skrystalizowanych soli, ale także wyrównanie powierzchni pod właściwy tynk renowacyjny.

Tynk renowacyjny posiada właściwości hydrofobowe, ale jednocześnie znakomicie przepuszcza parę wodną, co prowadzi do przesunięcia strefy odparowania wody z powierzchni w stronę podpowierzchniowych warstw wyprawy, i uniemożliwia tym samym krystalizację soli na powierzchni tynku.

Powłoka malarska lub inna dodatkowa warstwa dekoracyjna musi odpowiadać właściwościom określonym przez producenta systemu. Generalnie należy w tej roli stosować produkty na bazie związków krzemianowych lub na żywic silikonowych.


Fot. Renova

Kluczowym elementem decydującym o jakości i trwałości tynków renowacyjnych jest jakość wykonania wszystkich etapów robót oraz przestrzeganie instrukcji technicznych, zwłaszcza w odniesieniu do sezonowania poszczególnych warstw. Warstwy tynków WTA schną bardzo wolno (około 1 mm grubości warstwy na 1 dobę) i procesu tego nie daje się przyspieszyć. W trakcie prac należy również pamiętać o odpowiednim przygotowaniu podłoża, w szczególności wykuciu spoin, w których kumulują się sole mineralne.


Fot. Renova

Ze względu na względnie wysoką cenę tynków renowacyjnych, decyzja o ich zastosowaniu powinna być poprzedzona wielokierunkową analizą. Należy oznaczyć poziom zasolenia i zawilgocenia murów oraz określić i zlikwidować przyczyny zawilgocenia. W trudnych warunkach, tynki zgodne z instrukcją WTA pozwolą na odtworzenie historycznego wyglądu elewacji i dają gwarancję długotrwałego efektu estetycznego.



Karolina Kwaśniak
Renova sp. z o.o.